Τι παράξενη που είναι η Ζωή!
Αναπάντεχη! Απροσδόκητη! Μαγική!
Περνάει από μπροστά σου όλο χαμόγελα και σκέρτσα και λες:
«Ωραία, να παίξουμε θέλει»!

Κι αρχίζεις να χοροπηδάς μαζί της σα νιογέννητο κατσικάκι.
Πριν το καταλάβεις, σ’ έχει τρελάνει στις τιμωρίες. Βρίσκεσαι ξαφνικά στο στόμα του λύκου.
Κατάλαβα λες:

«Πρέπει να σοβαρευτούμε! Το πράγμα δεν είναι για γέλια»!

Πριν ανοιγοκλείσεις τα βλέφαρα, πριν να φορέσεις τα χρυσά μανικετόκουμπα και τη γραβάτα, σου έχει κρεμάσει κουδούνια κι έχει βάλει τη γειτονιά να σε περιγελάει.

Επί τέλους κατάλαβες:

«Μόλις περάσει από μπροστά μου, θα κάνω πως δεν την είδα. Ούτε αστείος ούτε σοβαρός! Θα μείνω απαθής και γαλήνιος σαν τον Βούδα»!

Απελπισία! Σου πιάνει με το δόκανο τα ποδάρια κι αρχίζεις και σκούζεις σαν το τσακάλι.

Και τότε γίνεσαι, χωρίς να το καταλάβεις, παλιάτσος. Με τό ‘να μάτι κλαίς, με τ’ άλλο γελάς. Τη μια χορεύεις ευτυχισμένος, την άλλη ξαπλώνεις χάμω και τρώει η μούρη σου χώμα.

Κι όμως, ακριβότερο δώρο δεν έχεις, από το να σου κάνει τη χάρη, η Πλανεύτρα, η Μάγισσα, να περάσει από μπροστά σου, έστω και για μια στιγμή.

Κώστας Καζάκος,

29/05/1935 – 13/09/2022